⭐⭐⭐⭐ 1/2 – Fréttablaðið

„Niðurstaða: Magnað ferðalag á flatbotna sumarskóm í gegnum táradal tilvistarinnar.“

__________________________________

Hamingjan, og fálmkennd leit manneskjunnar að henni, er viðfangsefni þessarar nýju íslensku óperu eftir tónskáldið Friðrik Margrétar-Guðmundsson, í leikstjórn Adolfs Smára Unnarssonar.

Ný kynslóð sviðslistafólks brýst fram á sjónarsviðið með gáskafullum leik að bæði efni og formi. Fjórar fígúrur ráfa um sviðið, þær leita að merkingu og velta því fyrir sér hvað færir þeim ánægju. Fátt virðist þó um svör, enda er ekkert sorglegra en manneskjan. Fígúrurnar beita öllum tiltækum ráðum en ekkert virðist virka. Þær eru eftir allt saman bara manneskjur – og ekkert er sorglegra en manneskjan.

„Hreyf­ingar leik­ar­anna þriggja eru skýrt og vel skipu­lagð­ar, ekk­ert smá­at­riði er til­viljun háð heldur hluti af frá­sögn­inni og miðlar merk­ingu; þessi vinnu­brögð eru fáséð á íslensku leik­sviði og væri svo sann­ar­lega gaman að sjá áhrifa af þessum vinnu­brögðum gæta víð­ar.”

Jakob S. Jónsson – Kjarninn

Lalli hefur starfað í leikhúsinu um árabil en einn daginn verður honum á í messunni þegar hann mætir klukkutíma of seint í vinnuna. Áhorfendur eru allir mættir en hann á enn eftir að undirbúa sviðið fyrir töfrasýningu dagsins.

Leikhúsgestir fá því ekki bara að upplifa töfrasýningu heldur fá þeir einnig að skyggnast á bakvið tjöldin við uppsetningu á töfrasýningu Lalla Töframanns og upplifa alla þá leikhústöfra og þær uppákomur sem eiga sér stað í því ferli.

HETJA, FÓRNARLAMB EÐA TÆFA?

Sunnefa Jónsdóttir er tvívegis dæmd til drekkingar snemma á átjándu öld. Hún var sögð hafa eignast börn með yngri bróður sínum fyrst þegar hún var sextán ára og svo þegar hún var átján. Á Þingvöllum 1743 neitar hún sök og segir að faðir seinna barnsins sé enginn annar en sýslumaðurinn sem dæmdi hana. Hvernig dirfðist fátæk alþýðustúlka að rísa upp gegn yfirvaldinu? Hvað veitti henni slíkan kjark?